Autorem koncepcji wystroju wnętrza, projektantem i koordynatorem całości wnętrza, a także elewacji oraz aranżacji pomnika Jana Pawła II jest prof. Kazimierz Rochecki, pochodzący z Sobniowa, a obecnie mieszkający w Toruniu i pracujący na tamtejszym uniwersytecie. Pierwsze prace w sobniowskim kościele artysta wykonał jako zupełnie młody człowiek, wtedy asystent na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. prof. Kazimierz Rochecki. Były to dwa sgraffita w dolnej kaplicy, która była pierwszym oddanym do użytku wnętrzem kościoła służącym liturgii. Jedno z nich – w bliskim sąsiedztwie ołtarza, przedstawia Pana Jezusa błogosławiącego opierające się o Jego kolana dzieci. Druga, horyzontalna kompozycja, wpisana w ścianę boczną i biegnąca wzdłuż kaplicy, przedstawia Jezusa Dobrego Pasterza na tle panoramy podkarpackiego pejzażu. Ten motyw stał się punktem wyjściowym do projektu witrażu zrealizowanego w głównym wnętrzu. Wnętrze kościoła w Sobniowie było dosyć trudne do zagospodarowania pod względem wystroju. Asymetryczny układ, okna tylko po lewej stronie, schowane w wykuszach ściennych i mało zaakcentowana w konstrukcji część prezbiteryjna spowodowały potrzebę podkreślenia osi kościoła i jego centralnej części jako miejsca przewodniczenia. Należało zadziałać mocnym akcentem. W tylnej części prezbiterium umieszczona została osadzona w metalowej konstrukcji ściana witrażowa. Ta olbrzymia barwna ściana – blisko 50 m2 witrażu – dodatkowo podświetlana, stała się formą zdolną skoncentrować uwagę w centrum wnętrza.

Monumentalny witraż przedstawia, zgodnie z wezwaniem parafii, postać Chrystusa – Dobrego Pasterza niosącego na ramionach zagubioną owcę. Ten kanon przedstawieniowy uzmysławia wiernym, że mijają lata, przemijają pokolenia, a my, w naszym pełnym słabości życiu, wciąż potrzebujemy opieki Dobrego Pasterza, który kiedyś weźmie nas na ręce i «poniesie na zielone pastwiska»…
W szklaną ścianę prezbiteryjną wmontowane zostało tabernakulum, osadzone i dodatkowo centralnie wyeksponowane w trójdzielnej nastawie wykonanej techniką repusowania w miedzianej blasze. Złociste w kolorze, połyskliwe tabernakulum, wykonane z blachy mosiężnej i miedzianej, podświetlone od wewnątrz, mieni się niczym klejnot i przyciąga wzrok. Otaczające tabernakulum elementy miedziane, ilustrujące sceny z życia, męki, śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa, wykonał ręcznie autor projektu.

Podłużne miedziane płyty ustawione rytmicznie jedna na drugiej po lewej i prawej stronie, a także pod tabernakulum tworzą rodzaj monumentalnego bloku, ściany czy wrót, na którym pasowa perspektywa ukazuje kolejność ewangelicznych wydarzeń. Dobra Nowina w syntetycznym, skondensowanym skrócie, stoi jak stale otwarta księga przed oczami wiernych. Czytając od góry, po lewej stronie, dostrzegamy wybrane sceny: Zwiastowanie Anielskie, Boże Narodzenie, Ofiarowanie Pana Jezusa, Chrzest Pana Jezusa, Powołanie pierwszych uczniów, Wesele w Kanie Galilejskiej, Wypędzenie kupczących ze świątyni, Oczyszczenie trędowatego, Błogosławieństwo dzieciom, Uzdrowienie niewidomego od urodzenia, Wskrzeszenie Łazarza, Namaszczenie przez Marię Magdalenę w Betanii. Środkowy pas ustawiony pod tabernakulum przedstawia dalszy ciąg wydarzeń: Rozmnożenie chleba, Dobry Pasterz, Przemienienie Pańskie, Płacz Pana Jezusa nad Jerozolimą, Wjazd Jezusa do Jerozolimy. Prawa strona tryptyku przedstawia sceny Męki Pańskiej i Zmartwychwstania. Widzimy kolejno od góry: Umycie nóg uczniom, Ostatnia Wieczerza, Modlitwa w Ogrójcu, Pocałunek Judasza, Cierniem ukoronowanie, Dźwiganie krzyża, Śmierć na krzyżu, Zdjęcie z krzyża (Pieta), Zmartwychwstanie, Ukazanie się uczniom po zmartwychwstaniu (Niewierny Tomasz), Ostatnie słowo do św. Piotra, Wniebowstąpienie.

Trójdzielny pionowy podział zachowany jest także w konstrukcji witraża. W części środkowej witraż schodzi głębiej niż w bocznych, stykając się bezpośrednio z krawędzią tabernakulum. Ma to szczególny symboliczny wydźwięk i teologiczne uzasadnienie, gdyż ten właśnie fragment przedstawia drogę, po której, w wyższej, centralnej partii kroczy Chrystus – Dobry Pasterz niosący na swoich ramionach zagubioną owcę. Za postacią Jezusa długim pochodem, ciągnącym się aż po horyzont lub w nieskończoność, podążają ufnie Jego owce. Droga, po której kroczy Jezus, łączy się z tabernakulum – z niego wychodzi i prowadzi do Jezusa. Nasuwają się tu słowa z Ewangelii św. Jana (14, 6–7): «Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze mnie».

Droga prowadząca od tabernakulum w stronę Jezusa jest gładka, prosta i rozświetlona złocistym blaskiem – przygotowana na Jego przyjście i uświęcona Jego obecnością w Najświętszym Sakramencie. Z tyłu, w tle ukazany został pagórkowaty pejzaż przypominający pobliskie podkarpackie okolice. Prawa ręka Jezusa wzniesiona jest do góry w geście powitania i błogosławieństwa. Jezus Dobry Pasterz przyszedł tutaj, w to konkretne miejsce – tu czekają na niego owce, których szukał. Boczne krawędzie witrażowej ściany zamyka dekoracyjna bordiura z motywem roślinnych pnączy, które wznosząc się ku górze, stopniowo zmieniają swój koloryt, od rdzawo-brunatnego, w zestawieniu z chromowo zielonym i oliwkowym, po soczystą jasną zieleń, stopniowo przyjmując błękitnawe, nieziemskie zabarwienie, aby w końcu w najwyższych partiach rozświetlić się aż do bieli. To wzrastanie symbolizuje przemianę tego, co ziemskie i cielesne, w nieziemskie, duchowe i święte.

Efektowne wizualnie rozwiązanie, kumulujące najbardziej ewokatywne środki wyrazu, jakimi są światło i kolor, a także szlachetność użytego materiału, sprawiły, że – w początkowo dość chaotycznie zaplanowanym wnętrzu – udało się zdecydowanie wyakcentować miejsce przewodniczenia. Przestrzeń kościoła uporządkowano pod względem liturgicznym. Uwaga wiernych skierowana została na ustawiony w centralnej osi kościoła, na tle podświetlanej witrażowej ściany, biały, marmurowy ołtarz o kształcie przypominającym kielich. Ze stopni wyodrębniających prezbiterium kościoła wysuwa się do przodu platforma z umieszczoną na niej – również wykonaną w białym marmurze – amboną.
Prócz względów natury estetycznej i teologicznej, powodem zastosowania szkła witrażowego, jako materiału dominującego i przewijającego się w całym wystroju kościoła, był fakt umiejscowienia parafii pw. Dobrego Pasterza w bliskim sąsiedztwie (niespełna 3 km) huty szkła produkującej szkło witrażowe. Należy nadmienić, że – oprócz Jasielskiej Huty Szkła – istnieją jeszcze tylko dwie tego rodzaju huty w Europie, które produkują szkło witrażowe w tradycyjnej technologii całkowicie ręcznej manufaktury. Byłoby zatem grzechem zaniedbania niewykorzystanie tego faktu. Użycie szkła witrażowego, jako wiodącego i charakterystycznego elementu wystroju, wynikło więc ze swoistego „locus mundi” – uwzględniającego charakterystykę miejsca oraz jego związki z lokalną społecznością.
Poczynając od pierwszej koncepcji, mottem przewodnim w kreowaniu ikonografii wystroju wnętrza kościoła pw. Dobrego Pasterza, stały się słowa z ewangelii św. Jana (10, 14): «Ja jestem dobrym pasterzem. Znam moje owce i one mnie znają».
Kolejnymi elementami wystroju, w których zastosowano przewodni motyw witrażowego przeszklenia, były żyrandole. Na bazie tradycyjnego kształtu lampionu starano się stworzyć formę, która nawiązywałaby do dobrych tradycji rzemieślniczych kowalstwa artystycznego i niosłaby ze sobą radość kolorów barwnego szkła, tworząc ciepłą, przyjazną atmosferę. Autorem i wykonawcą żyrandoli jest zajmujący się kowalstwem artystycznym Zbigniew Szerląg, pochodzący z niedalekich Szebni absolwent krakowskiej uczelni artystycznej. Siła koloru ożywiająca wnętrze w żyrandolach wkrótce została dopełniona stacjami Drogi Krzyżowej, również wykonanymi w technice witrażu. Każda stacja oprawiona jest w drewniany kaseton podświetlany od wewnątrz.

Ikonografia sobniowskiej Drogi Krzyżowej w szczególny sposób zwraca uwagę na bierność i obojętność świadków tragicznych wydarzeń. Często zajęci własnymi sprawami, trudami i problemami codziennego życia, ale też i jego atrakcjami, karierą, biznesem, rozrywką – nie reagujemy na wartości związane z wiarą, religią, etyką, krzywdą i cierpieniem drugiego człowieka, oraz na szerzący się grzech, zgorszenie. Stoimy bezradnie z opuszczonymi rękami, z daleka, w bezpiecznej odległości, żeby nie wymagano od nas zaangażowania, pomocy, reakcji. Bo po co się denerwować? To nie nasza sprawa – tłumaczymy sobie – albo: to nas nie dotyczy! Jesteśmy często biernymi obserwatorami – tak jak przedstawione na poszczególnych stacjach Drogi Krzyżowej postacie. Pod płaszczykiem tolerancji bądź nowoczesnego światopoglądu ukrywamy obojętność, egoizm i tchórzostwo.

Rozświetlone kasetony pełnią funkcję lampionów wskazujących drogę ludzkiego życia. Golgota Chrystusa jest tutaj nie tylko wyobrażeniem Męki Pańskiej, ale też i światłem w ciemnościach, trudach i cierpieniach życia, drogowskazem wiodącym ku zbawieniu.
W ostatnich latach zostały zrealizowane witraże do wszystkich zewnętrznych okien. Poza tryptykiem witrażowym w bocznej kaplicy, który przedstawia Boże Narodzenie i Pokłon Trzech Króli, tematyka witraży jest wizualizacją Siedmiu Sakramentów Świętych. Nie są one przedstawione w wymienionej kolejności, lecz usytuowane w miejscu, które dla każdego z nich wydawało się być najbardziej odpowiednie. Patrząc od strony ołtarza, widzimy: 1. Najświętszy Sakrament, 2. Małżeństwo, 3. Chrzest, 4. Bierzmowanie, 5. Pokuta, 6. Namaszczenie chorych, 7. Kapłaństwo.
W oknie obok prezbiterium przedstawiona jest Ostatnia Wieczerza – scena ofiarowania chleba i wina jako wyobrażenie Najświętszego Sakramentu. Scena, tradycyjnie typowo horyzontalna, przedstawiona jest tutaj w dynamicznym układzie wertykalnym. Wąska gama kolorystyczna, biel i szarości z dominantami błękitu na pierwszym planie stwarzają nastrój powagi i skupienia. To moment, kiedy Jezus oznajmia, że zostanie wydany na śmierć przez jednego ze swoich uczniów. Który z nich to Judasz? Nie wiemy. To może być każdy z nich, każdy z nas. Przyglądamy się sobie nawzajem zmieszani i niepewni. Czy on, ona, ja – jestem zdolny do zdrady? Dłoń Jezusa dotyka chleba leżącego na lśniąco-białym obrusie. Lekarstwem na naszą skłonność do grzechu jest «chleb żywy, który zstąpił z nieba». Przed Jezusem, obok chleba, ustawiony jest kielich – symbol zawierzenia Woli Bożej. To Jezus ma wypić ten kielich… Z tego kielicha będą też pić Jego uczniowie.Witraż w kolejnym oknie, licząc od strony prezbiterium, przedstawia Jezusa i Maryję. Cud, jakiego Jezus dokonał na weselu w Kanie, zamieniając wodę w wino – to zilustrowanie sakramentu małżeństwa. Błogosławieństwo Jezusa przemienia wodę w najprzedniejsze wino. Maryja przedstawiona w błękitnej szacie, wychylając się zza ramienia ubranego w czerwony płaszcz Jezusa, podpowiada nam: «zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie». Dwie postacie stojące obok siebie stanowią jakby jedną całość. Stosowany w średniowieczu i często wykorzystywany w gotyckich witrażach symboliczny kontrast błękitu i czerwieni uznawany jest za kontrast mistyczny, symbolizujący zjednoczenie i dopełnienie dwóch pierwiastków – ducha i materii, męskości i kobiecości. Jezus i Maryja to jednocześnie wyobrażenie Oblubieńca i Oblubienicy z Pieśni nad Pieśniami, a także Nowego Adama i Nowej Ewy. Sakrament małżeństwa jest bowiem obrazem miłości Boga do Kościoła.
Związek mężczyzny i kobiety, pobłogosławiony i uświęcony w sakramencie małżeństwa, prowadzi ku pełni człowieczeństwa przez ofiarowanie siebie drugiemu i zgodne z planem Bożym połączenie ślubem miłości, wierności i uczciwości. Strumienie wody żywej spływają z góry na postacie Maryi i Jezusa. Woda jest tu symbolem życia, czystości, płodności i Ducha Świętego. Na pierwszym planie widzimy stągwie z winem. Wino w Kanie Galilejskiej to jednocześnie symbol radości i ofiary. Uczta w Kanie to zapowiedź Uczty Mesjańskiej, na którą jesteśmy zaproszeni przez Jezusa i Maryję, pośredniczkę wszelkich łask.
Następny w kolejności witraż to scena Chrztu Chrystusa jako wyobrażenie sakramentu chrztu świętego. Chrystus – okryty białą szatą czystości i niewinności – stoi po kolana w wodzie. Święty Jan Chrzciciel obficie polewa Jego głowę. Woda wypełnia cały pierwszy plan witrażu, zdaje się wlewać do wnętrza świątyni. Jezus stoi w pozie pełnej pokory – mocno pochylony do przodu. Strumień wody wylewanej przez Jana Chrzciciela na głowę Jezusa przedłużony jest w górę, ponad jego ramię i prowadzi do gołębicy. Sakrament Chrztu Świętego obmywa z winy grzechu pierworodnego i otwiera na działanie Ducha Świętego. Jezus pokazuję nam drogę do świętości przez przyjęcie ludzkiej natury. Postać świętego Jana, dokonującego we współpracy z Duchem Świętym obrzędu chrztu świętego, uzmysławia nam, że inny człowiek stać się może narzędziem w realizacji planu Bożego wobec nas.
W kolorystyce witrażu, odnoszącego się do treści związanych z sakramentem chrztu świętego, przeważa błękit i biel, dopełnione szarością i ożywione jasnym, różowawym fioletem.
W kolejnym witrażu odczytujemy ikonografię związaną z sakramentem bierzmowania. Dynamiczna kompozycja przedstawia Matkę Bożą w otoczeniu Apostołów. Zlewające się z góry płomyki ognia oplatają i spowijają swoim blaskiem występujące tu postacie. To Wieczernik – scena Zesłania Ducha Świętego. Czerwień, żółć, oranż i biel wyrażają modlitewne rozpalenie, wtajemniczenie, oświecenie i przemianę. Na pierwszym planie apostoł Jan tańczy i śpiewa w mistycznym uniesieniu.
Dalej widzimy Pana Jezusa trzymającego dłonie nad głową klęczącej kobiety. Na pierwszym planie rozpoznajemy leżące w bezładzie kamienie. «Niewiasto, czyż nikt Cię nie potępił? Nikt Panie». Scena z kobietą cudzołożną ilustruje sakrament pokuty. Kobieta płacząc, kryje twarz w dłoniach. Żal za grzechy jest warunkiem odpuszczenia winy.

Pomnik bł. Jana Pawła II w SobniowieW oknie położonym najbliżej drzwi wejściowych przedstawiona jest scena uzdrowienia ślepca. «Panie, Jezu Chryste, synu Dawida, ulituj się nade mną grzesznikiem» – woła ślepy Bartymeusz. Jezus nakłada mu na oczy glinę zmieszaną ze śliną, kontynuując dzieło Stworzyciela. Ślepiec – dzięki Bożej interwencji – odzyskuje wzrok.
Sakrament namaszczenia chorych, to niekoniecznie „ostatni sakrament”. To raczej sakrament, w którym chory ufnie zawierza Bożemu Miłosierdziu, wierząc, że Jezus ma moc go uzdrowić, lecz jeśli Wola Boża będzie inna – bezpiecznie zaprowadzi go «do krainy życia, w której będzie widział Boga».
W ścianie frontowej, nad wejściem do kościoła, znajduje się wydłużona wertykalna kompozycja symbolizująca sakrament kapłaństwa. Jest to scena poprzedzająca moment Wniebowstąpienia, kiedy Jezus odchodząc, przekazuje władzę świętemu Piotrowi. W górnej części witraża widzimy postać Jezusa w purpurowej szacie Zmartwychwstania symbolizującej Jego królewski majestat. Spowita blaskiem światła postać Zbawiciela wznosi się w górę. Ze skierowanych w dół dłoni spływa światło na wpatrzoną w niebo, stojącą tyłem do nas i lekko uniesioną nad ziemią postać. To święty Piotr – w jego rękach dostrzegamy klucze do Królestwa Niebieskiego. Nadprzyrodzona światłość łączy ucznia z Mistrzem. Toczy się trzykrotnie powtórzony dialog: «Piotrze, czy mnie miłujesz? Tak, Panie. Paś owce moje»… Witraż przedstawiający sakrament kapłaństwa, umiejscowiony naprzeciw ściany prezbiteryjnej z wyobrażeniem Jezusa Dobrego Pasterza, pokazuje teologiczną konsekwencję wynikającą z sakramentu kapłaństwa. Zadaniem kapłana jest być pasterzem owiec. «Ja nie przyszedłem na świat, aby mi służono, ale żeby służyć» – nauczał Jezus swoich uczniów.

Wychodząc z kościoła, widzimy potężną niczym skała spiżową bryłę – nachylone wiekiem plecy Jana Pawła II. Złamany cierpieniem, lecz silny wiarą następca świętego Piotra. Wsparty na lasce wita w połowie drogi ciepłym spojrzeniem wspinających się po schodach wiernych, spieszących na Mszę świętą. Na granitowej płycie widzimy napis: „Jan Paweł II, papież”, pod spodem słowa: «Ja jestem dobrym pasterzem»… Klamra ikonograficzna została zamknięta u wejścia kościoła po 25 latach.

Realizacje elementów wystroju kościoła:

1. Sgraffita w dolnej kaplicy: „Pan Jezus błogosławi dzieciom” i „Dobry Pasterz” – projekt: Kazimierz Rochecki, wykonanie: Kazimierz i Mirosława Rocheccy.
2. Ołtarz, ambonka i posadzka – projekt: Kazimierz Rochecki, realizacja: Jan Jasiński.
3. Tabernakulum – projekt: Kazimierz Rochecki, realizacja: Jerzy Szczepaniak z Rzeszowa.
4. Otaczające tabernakulum elementy miedziane, ilustrujące sceny z życia, męki, śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa – projekt i wykonanie: Kazimierz Rochecki.
5. Witraż w prezbiterium przedstawiający Chrystusa – Dobrego Pasterza – projekt: Kazimierz Rochecki, realizacja: Pracownia Witraży Leona Jędrzejewskiego w Toruniu, pod kierunkiem i z udziałem autora.
6. Stacje Drogi Krzyżowej – projekt: Kazimierz Rochecki, realizacja: Pracownia Witraży Leona Jędrzęjewskiego w Toruniu, pod kierunkiem i z udziałem autora.
7. Witraże w oknach zewnętrznych: w kaplicy bocznej – przedstawiający Boże Narodzenie i Pokłon Trzech Króli oraz po lewej stronie z wyobrażeniem siedmiu sakramentów świętych – projekt: Kazimierz Rochecki, realizacja: Pracownia Witraży „Ara” w Wolicy, pod kierunkiem i z udziałem autora.
8. Pomnik Jana Pawła II – Dobrego Pasterza oraz aranżacja przestrzenna: Kazimierz Rochecki, realizacja rzeźby: Anna Szary z Torunia.
9. Wyposażenie wnętrza: drewniane obłożenie ścian, konfesjonały, sidilla, prospekt organowy i chór oraz inne drewniane elementy wyposażenia – projekt i autorski nadzór: Kazimierz Rochecki, realizacja: Władysław Okoniewski z Korczyny.
10. Polichromia wnętrza kościoła (w trakcie realizacji) oraz wyposażenie bocznej kaplicy.